بررسی میزان هم کاری گروهی نویسندگان مقالات تألیفی مجله کومش در فاصله سال های ۱۳۷۸ تا ۱۳۸۹

سابقه و هدف: مشارکت علمی و همکاری گروهی نویسندگان نقش مهمی در عرصه علم و دانش دارد. برخی از دلایل این مشارکت علمی عبارت است از تبادل مؤثر و مفید نظرات، افزایش کیفیت مقالات گروهی، استفاده از تخصص و مهارت نویسندگان همکار، افزایش انگیزه در پژوهش گران برای انجام فعالیت های پژوهشی. هدف مقاله حاضر، تعیین میزان هم کاری گروهی میان نویسندگان مقالات منتشر شده در مجله کومش در یک دوره دوازده ساله بود.   مواد و روش ها: جامعه پژوهش، مجموعه مقالات منتشر شده در مجله کومش در بازه زمانی 1378 تا 1389 می باشد. پژوهش به شیوه علم سنجی صورت پذیرفته است. آمار توصیفی مورد نیاز و تحلیل داده ها با کمک نرم افزا اکسل انجام شده است.   یافته ها: نتایج نشان می دهد که از مجموع 440 مقاله منتشر شده در مجله کومش، 1584 نویسنده شرکت داشته اند که میانگین تعداد نویسندگان در هر مقاله 6/3 نفر است. از نظر جنسیت، 22/72% مرد و 78/27% زن هستند. بررسی نتایج در مورد پرکارترین مؤسسات و مراکز دانشگاهی نشان داد که پژوهش گران با وابستگی سازمانی دانشگاه علوم پزشکی سمنان، (در مجموع با 612 مقاله گروهی) بیش ترین حضور را در مجله کومش داشته است. در مورد همکاری گروهی بین نویسندگان، نتایج نشان داد که تنها 44 مقاله از 440 مقاله (10%) تک نویسنده هستند. این در حالی است که به نظر می رسد در سال های اخیر گرایش به سمت تألیف مقالات گروهی افزایش یافته است. هم چنین ضریب همکاری گروهی بین نویسندگان مقالات مجله کومش 61/0 برآورد گردید. نتیجه گیری: به طورکلی، میزان هم کاری گروهی بین متخصصان و پژوهش گران پزشکی و پیراپزشکی در سطح بالایی قرار دارد. این موضوع در مجله کومش نیز به وضوع قابل مشاهده است